DOST

Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği dostu olmalı insanın. Nereden çıktın bu vakitte dememeli, bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında; gözünün dilini bilmeli; dinlemeli sormadan, söylemeden anlamalı. Arka bahçede varlığını sezdirmeden, devamlı dikilen bir ağaç gibi köklenmeli hayatında; sen, her daim onun orada olduğunu hissetmelisin. ihtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli, kovuklarına saklanabilmelisin. Kucaklamalı seni güvenli kolları, dalları bitkin başına omuz, yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı. En gizli sırlarını verebilmeli, en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin; gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz. Onca dalkavuk arasında bir tek o, sözünü eğip bükmeden söylemeli, yanlış anlaşılmayacağını bilmeli. Alkışlandığında değil sadece, yuhalandığında da yanında durup koluna girebilmeli. Övmeli alem içinde seni, baş başayken sövmeli ve sen öyle güvenmelisin ki ona, övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin, hak ettim diyebilmelisin. Teklifsiz kefili olmalı hatalarının; günahlarının yegane sahidi. Seni senden iyi bilen, sana senden çok güvenen bir sırdaş olmalı. Gözbebekleri bulutlandığında yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin. Ve sen ağladığında, onun da gözünden yaş gelmeli . İşte gerçek DOST budur.